De wondere wereld van Bonassola
Door: Elselien
Blijf op de hoogte en volg Elselien
17 Augustus 2010 | Nederland, Den Dungen
Ik ben al bijna anderhalve week thuis. Word hier enorm goed verzorgd door pap en mam en vind het heerlijk om vriendjes en vriendinnetjes weer te zien. Maar toch denk ik elke dag nog even aan Bonassola, het dorpje dat mij heeft omarmd na mijn ongeluk en ervoor heeft gezorgd dat ik mijn reis met een grote glimlach en een intens gelukkig gevoel af kon sluiten. En dat wilde ik nog even met jullie delen, al lijkt het alweer zo lang geleden.
Toen mij in ziekenhuis nr 1 verteld werd dat ik niks gebroken had en dus naar huis kon, terwijl ik niet kon lopen en geen huis had om naartoe te gaan, heeft de politie een B&B voor mij geregeld in het prachtige dorpje Bonassola. Ze legden de situatie uit aan eigenaar Hermano, die direct besloot mij gratis te laten overnachten. Nadat de politie het ziekenhuis overtuigde dat ik niet zomaar naar huis kon, werd ik naar een tweede ziekenhuis gebracht, en uiteindelijk, na wat verbandjes en dingetjes werd ik door de ambulance naar het B&B gebracht. Service alom.
Daar werd ik met open armen ontvangen door een geweldig klein oud mannetje, die mij met krukken in zijn hand in Italiaans gebrabbel welkom heette. Hij bracht me, nadat ik me enigsinds had omgekleed, naar een restaurant, waar een goede, engelssprekende vriend, Ricky, van hem ook was. Eindelijk even normaal praten. Na het eten stonden er drie stoere brede mannen klaar om mij naar mijn kamer (3 hoog) te tillen. Mijn dag kon niet meer stuk.
De volgende twee weken werd ik door Ricky op sleeptouw genomen en Ricky zorgde ervoor dat mij niks te kort kwam. Hij stelde me voor aan iedereen in het dorp, wat niet moeilijk was aangezien het dorpje maar 1000 inwoners had, en nam me overal mee naartoe. Dat was fantastisch, hij had een Mercedes Cabrio, dus heerlijke ritjes in de bergen. De fantastische inwoners van het dorp waren allemaal bezig met mij en mijn ongeluk, lieten me allemaal littekens zien van hun motorongelukken (er staat mij nog wat te wachten...), belden de motorgarages, bevriende motorrijders die me zouden kunnen helpen, politie, regelden slaapplaatsen. Het was fantastisch.
Ricky nam me met zijn vrienden mee op boottochtjes, ik mocht bij een andere vriend van hem die een ijstent runde nieuwe ijssmaken proeven, gratis strandstoelen gebruiken, biersmaken proeven, en elke dag eten in het restaurant van Ricky's moeder die alles vers maakte. Je kunt je voorstellen dat ik, toen Michiel en Ronia besloten om mij op te komen halen (nog meer engeltjes op aarde) bijna geen zin meer had om naar huis te gaan.
De laatste avond was dan ook moeilijk om afscheid te nemen, dat is al nooit mijn sterkste kant geweest. Ik heb alle bewoners moeten beloven volgend jaar terug te komen. 'Dan gaan we daar wandelen.' 'Dan moeten we daar motorrijden.' 'Dan neem ik je mee zwemmen.' Mijn programma is dus alvast gevuld :).
Na de laatste avond restte mij, Michiel en Roon enkel nog de terugreis. Omdat het ongeveer 12 uur rijden was besloten we om het in één dag te doen. Helaas waren we niet de enigen op de weg, en konden we 3 uur stil staan voor de Gotthardtunnel in Zwitserland. Ik kan je vertellen, toen mistte ik mijn motor toch echt wel, lekker langs de stilstaande auto's cruisen... Maar goed, ik mocht op één been op het asfalt staan en iets langer van de Zwitserse bergen genieten. Het duurde dus iets langer dan gepland, maar om half 5 's nachts kwamen we dan toch thuis in regenachtig Nederland.
Nu heb ik alle tijd om na te genieten van droomreis. De prachtige plekken die ik in Europa heb gezien, de fantastische mensen die ik heb ontmoet en de geweldige dingen die ik heb meegemaakt.
Als het aan mij ligt, ga ik volgend jaar weer!
Toen mij in ziekenhuis nr 1 verteld werd dat ik niks gebroken had en dus naar huis kon, terwijl ik niet kon lopen en geen huis had om naartoe te gaan, heeft de politie een B&B voor mij geregeld in het prachtige dorpje Bonassola. Ze legden de situatie uit aan eigenaar Hermano, die direct besloot mij gratis te laten overnachten. Nadat de politie het ziekenhuis overtuigde dat ik niet zomaar naar huis kon, werd ik naar een tweede ziekenhuis gebracht, en uiteindelijk, na wat verbandjes en dingetjes werd ik door de ambulance naar het B&B gebracht. Service alom.
Daar werd ik met open armen ontvangen door een geweldig klein oud mannetje, die mij met krukken in zijn hand in Italiaans gebrabbel welkom heette. Hij bracht me, nadat ik me enigsinds had omgekleed, naar een restaurant, waar een goede, engelssprekende vriend, Ricky, van hem ook was. Eindelijk even normaal praten. Na het eten stonden er drie stoere brede mannen klaar om mij naar mijn kamer (3 hoog) te tillen. Mijn dag kon niet meer stuk.
De volgende twee weken werd ik door Ricky op sleeptouw genomen en Ricky zorgde ervoor dat mij niks te kort kwam. Hij stelde me voor aan iedereen in het dorp, wat niet moeilijk was aangezien het dorpje maar 1000 inwoners had, en nam me overal mee naartoe. Dat was fantastisch, hij had een Mercedes Cabrio, dus heerlijke ritjes in de bergen. De fantastische inwoners van het dorp waren allemaal bezig met mij en mijn ongeluk, lieten me allemaal littekens zien van hun motorongelukken (er staat mij nog wat te wachten...), belden de motorgarages, bevriende motorrijders die me zouden kunnen helpen, politie, regelden slaapplaatsen. Het was fantastisch.
Ricky nam me met zijn vrienden mee op boottochtjes, ik mocht bij een andere vriend van hem die een ijstent runde nieuwe ijssmaken proeven, gratis strandstoelen gebruiken, biersmaken proeven, en elke dag eten in het restaurant van Ricky's moeder die alles vers maakte. Je kunt je voorstellen dat ik, toen Michiel en Ronia besloten om mij op te komen halen (nog meer engeltjes op aarde) bijna geen zin meer had om naar huis te gaan.
De laatste avond was dan ook moeilijk om afscheid te nemen, dat is al nooit mijn sterkste kant geweest. Ik heb alle bewoners moeten beloven volgend jaar terug te komen. 'Dan gaan we daar wandelen.' 'Dan moeten we daar motorrijden.' 'Dan neem ik je mee zwemmen.' Mijn programma is dus alvast gevuld :).
Na de laatste avond restte mij, Michiel en Roon enkel nog de terugreis. Omdat het ongeveer 12 uur rijden was besloten we om het in één dag te doen. Helaas waren we niet de enigen op de weg, en konden we 3 uur stil staan voor de Gotthardtunnel in Zwitserland. Ik kan je vertellen, toen mistte ik mijn motor toch echt wel, lekker langs de stilstaande auto's cruisen... Maar goed, ik mocht op één been op het asfalt staan en iets langer van de Zwitserse bergen genieten. Het duurde dus iets langer dan gepland, maar om half 5 's nachts kwamen we dan toch thuis in regenachtig Nederland.
Nu heb ik alle tijd om na te genieten van droomreis. De prachtige plekken die ik in Europa heb gezien, de fantastische mensen die ik heb ontmoet en de geweldige dingen die ik heb meegemaakt.
Als het aan mij ligt, ga ik volgend jaar weer!
-
17 Augustus 2010 - 18:53
JaPa:
Ha Els,
nou zie ik waar je zonet druk mee bezig was. Goed dat je je reisverhalen hebt afgerond. Ik vond het erg leuk om ze te lezen. En nu maar hopen dat dat wandelen en zwemmen en zo eerder dan volgend jaar vervolgd kan worden, het Dungens gat is tenslotte hééél dichtbij!
Groetjes PaJa -
17 Augustus 2010 - 19:19
Mama:
Fijn dat je het verhaal tot zover af heb Els! wordt vervolgd volgend jaar dus... Ons geluk bij jouw ongeluk: dat we voorlopig van jouw gezelschap mogen genieten. Ben heel trots op je! heel veel liefs, Mam. -
17 Augustus 2010 - 20:20
Ronia:
Hey Els,
Ik vind het een eer dat ik Bonassola live heb mogen aanschouwen en meemaken. Je hebt er niets teveel over gezegd, het was erg bijzonder en de mensen waren engelachtig lief. Geen wonder dat je er stiekem een beetje heimwee naar hebt. Maar ik geloof, dat je zulke plekken en mensen overal kan vinden, ook in ons eigen landje. Misschien dat je daar door je gedwongen op krukken lopen extra oog voor hebt.
“De ware ontdekkingsreis is geen speurtocht naar nieuwe landschappen, maar het waarnemen met nieuwe ogen.”
-Marcel Proust-
Dikke kus, je schone zus Ronia. -
18 Augustus 2010 - 10:43
Maaike:
Wat fijn dat je zo hartelijk bent opgenomen door de bewoners!! Echt wat je op dat moment nodig hebt. Hoe gaat het inmiddels met je?! Tijd voor een bijklets binnenkort?? Besitos -
24 Augustus 2010 - 02:17
Roderick:
Wat een heerlijk verhaal, dit is gewoon de kern van reizen...
hoop je snel weer te zien x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
