Voor zij die het niet weten...

Ja, das even schrikken als je naar de lokatie kijkt. Nederland? Maar inderdaad, ik ben weer thuis. Niet helemaal volgens plan, maar plannen zijn er om doorbroken te worden is eens maar weer bewezen. Hoe, dat lees je later... (We houden het graag spannend ;) )

Na Bologna heb ik gecouchsurft in Firenze, dat betekende feesten in een middeleeuws dorp tot 5 uur 's ochtends met vuurspuwers en djembé jamsessies, een rondleiding door Firenze midden in de nacht en een motortocht door de Italiaanse wijngaarden. Na Firenze via Sienna (op aanraden van mijn couchsurfer, en wow, wat een stad) naar Pisa gereden. De toren viel me enorm tegen, zo scheef stond 'ie helemaal niet, maar ik had de grootste lol door op het grasveld onder de toren te liggen en alle drommen toeristen te observeren die met de toren op de foto wilden. In Pisa kocht ik een tent want de drang om te kamperen begon na zo lang op reis te zijn toch wel te kriebelen, vooral nadat ik 75€ voor een hotelovernachting moest betalen.
Na Pisa reisde ik naar Cinque Terre, het prachtige nationale park wat me door vrijwel iedereen was aangeraden als een must see in Italië. Ik streek neer in Levanto, net erbuiten, en vier dagen lang vermaakte ik me er enorm. Ik wandelde prachtige wandelingen aan de kust, sprong van 5m hoge rotsenin zee, onmoette medebikers, jongens die een 3D-fotocamera hadden gemaakt, 80-jaar oude Italianen met wie ik een heel gesprek voerde, ging voor het eerst van mn leven naar een schuimparty, op het strand, zwom om 4 uur s nachts in zee en zag 10.000 kaarsjes op zee en een vuurwerkshow ter ere van de verloren zeemannen. Ik genoot, ik leefde een droom.

Misschien droomde ik nog iets teveel, want de volgende dag knalde ik op de prachtige Italiaanse bergweggetjes tegen een knalrode auto aan. Ik was pas 3 km op weg en het was al raak. Mijn motor en ik hadden het allebei redelijk overleefd, maar net niet goed genoeg om verder te kunnen. Ik ben anderhalve week als prinses behandeld in het prachtige dorpje Bonassola. Daarna is lieve broer Michiel met zijn vriendin Ronia met op komen halen en ben ik met hen, helaas, mee naar huis gekomen.

Over de laatste twee weken schrijf ik jullie nog een blog, want die waren echt enorm speciaal en hebben me echt geraakt, de zorg en goedheid van deze mensen. Maar het goede nieuws is dat ik nog leef, lach, en dat ik mijn reis ontzettend fijn heb afgesloten, zoals jullie in mijn volgende blog zullen lezen (hebben jullie vast iets om naar uit te kijken ;) ).